Controle van de media in Iran

Ook het gebruik van de media werd streng gecontroleerd, met snelle en soms fatale gevolgen voor degenen die zich tegen het harde regime uitspreken.

Iran heeft een van de hoogste aantallen journalisten in de gevangenis. Volgens Reporters Without Borders zijn sinds 1979 minstens 1000 journalisten en burgerjournalisten door het Iraanse regime gearresteerd, opgesloten, vermoord, verdwenen of geëxecuteerd.

De censuur in Iran behoort tot de meest extreme ter wereld, waarbij de vrijheden jaar na jaar afnemen. Reporters Without Borders rangschikt Iran op 178/180 landen in de World Press Freedom Index (2022). In 2021 was het 174/180. De grondwet biedt in theorie persvrijheid (artikel 24), maar de perswet van 1986 maakt repercussies mogelijk tegen journalisten die "de Islamitische Republiek in gevaar brengen", "de geestelijkheid en de Opperste Leider beledigen" en "valse informatie verspreiden". Deze termen worden subjectief toegepast naar goeddunken van de autoriteiten.

De censuur beperkt zich niet tot de inhoud, maar ook tot populaire vormen van communicatie. De autoriteiten blijven sociale media, zoals WhatsApp, Facebook en Twitter, en veel populaire websites zoals Blogger, HBO, YouTube en Netflix blokkeren wanneer zij dat nodig achten. Dit geldt met name in tijden van protest en opstand, waarbij zelfs reguliere communicatiekanalen streng worden gecontroleerd.

Ongeveer driekwart van de Iraniërs ouder dan 18 jaar gebruikt sociale media en messaging apps, volgens een peiling uit 2021 van het Iranian Students Polling Agency.

De theocratische regering zorgt ervoor dat "on-islamitische" invloeden op de bevolking worden geëlimineerd.

Na de Islamitische revolutie van 1979 werden westerse liederen verboden, evenals platenzaken en zelfs concertzalen. Velen in de kunstindustrie werden verbannen of vertrokken uit vrije wil, omdat hun roeping nu in gevaar kwam. Wie werd betrapt met muziek die als "onislamitisch" werd beschouwd, kon worden beboet, gegeseld of gevangengezet.

De regering ontkent officieel artiesten te verbieden op te treden, maar erkent dat hun creatieve werk aan strenge, door de staat gesanctioneerde morele codes moet voldoen om te mogen optreden.

Films werden ook verboden na de revolutie - gezien als producten van het Westen. Veel bioscopen en filmtheaters werden in brand gestoken. Begin jaren tachtig kwam de filmproductie langzaam weer op gang, maar nu onder zware censuur en controle. Amerikaanse films en andere films die geacht worden de westerse cultuur te promoten, zijn nog steeds verboden in Iran.

Volgens de Iraanse wet (aangenomen in 1994) is satellietapparatuur verboden, met zware boetes en zelfs gevangenisstraf voor degenen die ze verspreiden, gebruiken of repareren. De Iraanse politie valt regelmatig buurten binnen en neemt schotels van daken in beslag. Ondanks al deze inspanningen gebruikt volgens de meest conservatieve schattingen meer dan 70 procent van de Iraniërs een schotelantenne.

Het Iraanse volk zoekt actief naar manieren om toegang te krijgen tot nieuws en amusement uit het Westen.

Bid voor degenen die de media gebruiken om het evangelie aan de Iraniërs te verkondigen. Bid dat wanneer Iraniërs een ander geluid zoeken dan wat zij binnen hun grenzen horen, zij de levengevende woorden van Jezus zullen vinden.