De vroege kerk in Iran

Het christendom is niet nieuw in Iran! Er is 2000 jaar christelijke geschiedenis waarin velen veel hebben geïnvesteerd om het evangelie in Iran vooruit te zien gaan. Hier is een korte glimp van wat er allemaal gezaaid is in het prachtige land Iran.

2e tot 7e eeuw. Ondanks enige wrede tegenstand verspreidde het christendom zich snel over Zoroastrisch Iran. Dit werd bevorderd door de zijderouteverbindingen en een vrijere eredienst dan in het voorchristelijke Romeinse Rijk. Het Syrisch (de lingua franca van het rijk) werd de taal van de oosterse kerk en maakte het mogelijk het evangelie gemakkelijk te verspreiden naar steden en dorpen in de hele regio. De vervolging nam toe nadat keizer Constantijn een christelijk Romeins Rijk had uitgeroepen, omdat de christenen werden vereenzelvigd met de vijand van Parthië, Rome. Ondanks deze en andere uitdagingen werd het christendom niet noemenswaardig verlaten. Er waren aanzienlijke vervolgingen, maar de kerk brak niet en gedurende 200 jaar van deze periode maakte het christendom deel uit van het establishment van Iran. Gedurende deze periode brak de oosterse kerk met het Westen om de leer van Nestorius te volgen, en brachten Iraanse christenen het evangelie naar Jemen, India en Sri Lanka, en langs de zijderoute naar China. De Iraanse kerk was volledig "missionair ingesteld" (David Bosch).

7e tot 13e eeuw. De kerk leerde hoe te overleven nadat de Arabische moslims binnenvielen in 637 na Christus. Zij vielen de christenen niet aan omdat zij werden gezien als "mensen van het boek" en zij wisten dat zij hen nodig hadden om het rijk te besturen. Het begrip Dhimmi werd ingevoerd, dat de christenen definieerde als een onderworpen groep, maar dit verschilde niet van hun behandeling door de Zoroastriërs. In deze tijd had de patriarch van de Nestoriaanse kerk het toezicht over ongeveer 12 miljoen gelovigen, bijna een kwart van alle christenen in die tijd.

13e en 14e eeuw. Terwijl de invasie van Genghis Khan verantwoordelijk was voor de verwoesting van vele steden in Noord-Iran, was één van zijn Mongoolse stammen, de Keraits, bereikt door Nestoriaanse evangelisten. Het christendom had een verrassende invloed op de families van de Mongoolse keizers. De Mongolen waren aanvankelijk niet islamitisch, zodat er zelfs onderhandelingen waren met het christelijke Westen om een bondgenootschap aan te gaan tegen het islamitische Midden-Oosten; het Westen reageerde niet. De 14e eeuw was een tijd van vernietiging waarin Tamerlane alle volkeren aanviel, christelijke en islamitische. Honderdduizenden kwamen om onder zijn aanval. Het duurde tot het midden van de 20e eeuw om het bevolkingsaantal van voor deze invasie te herstellen. De gevolgen waren catastrofaal voor de Nestoriaanse kerk, die meer dan 1000 jaar lang in Iran van Christus had getuigd; Tamerlane vernietigde de kerk effectief - maar haar getuigenis stierf niet volledig uit.

15e tot 19e eeuw. De opkomst van het Iraanse sji'a politieke en religieuze nationalisme onder de Safavid dynastie onder Ismail (vanaf 1510) moest zorgen voor een verenigende centrale macht tegen indringers. De overlevenden van de Nestoriaanse kerk, nu bekend als de Assyrische kerk, waren een kleine en getraumatiseerde minderheid die zich langzaam hergroepeerde in het noordwesten van Iran. Perzisch sprekend, maar met een Syrische taal, zagen de Safaviden hen niet als volwaardige Iraniërs; zij zouden een etnische minderheid zijn. Armeniërs kwamen toen Sjah Abbas (later 16e eeuw) aantallen uit Ottomaanse gebieden naar Iran deporteerde. Tegen het einde van de 19e eeuw hadden 100.000 Armeniërs, die hun orthodoxe tradities meebrachten, zich in 12 Iraanse steden gevestigd. Rooms-katholieke missionarissen hadden korte contacten met Iran in de 13e eeuw, en vervolgens in de 16e en 17e eeuw. De foto in de header hierboven toont het interieur van de Vank kathedraal, een Armeense kerk uit de 17e eeuw in Isfahan, Iran. Foto met dank aan Creative Commons.

19e eeuw. Assyriërs en Armeniërs waren de belangrijkste christenen tot de revolutie van 1979. Henry Martyn kwam in 1811 naar Iran om zijn vertaling van het Perzische Nieuwe Testament te voltooien. Dr. William Glenn voltooide en drukte de Bijbel in 1847. Er kwamen zendelingen uit de VS, Justin Perkins en zijn vrouw, bijgestaan door Dr Grant, en zij inspireerden anderen, zodat er tegen het einde van de 19e eeuw negen organisaties in Iran waren. De missionarissen raakten theologisch in conflict met lokale Nestoriaanse kerken, wat leidde tot het ontstaan van de Presbyteriaanse Kerk van Iran, die uitgroeide tot 6000 leden in 25 gemeenten (voornamelijk Assyriërs en Armeniërs). Anglicanen waren de andere hoofdrolspeler, met Robert Bruce van de Church Missionary Society die in 1870 in Isfahan inspeelde op de hongersnood. Beide groepen hadden ook een belangrijke sociale impact door ziekenhuizen en scholen te bouwen.

Wij prijzen God voor alles wat in Iran is geïnvesteerd door godvruchtige mannen en vrouwen uit de hele wereld - broeders en zusters met een hart om het Iraanse volk de reddende liefde van Christus in hun leven te zien kennen. Bid met ons voor een nieuwe toestroom van broeders en zusters uit het Westen en verder naar het Oosten om Gods hart voor Iran te vangen en ons te helpen deze ongelooflijke oogst van Iraniërs die hongerig zijn naar de Waarheid te verzamelen.