Leven voor vrouwen in Iran

Vrouwen in Iran worden al meer dan 40 jaar onderdrukt en onderdrukt.

Na de revolutie van 1979 kondigde de procureur-generaal van de Islamitische Revolutie in een communiqué dat gepubliceerd werd op 8 mei 1980 de executie aan van Esfand Farrokhru Parsa, voormalig minister van Onderwijs, samen met twee andere personen. De officiële aanklacht was gebaseerd op corruptie, maar de echte beschuldiging was dat ze zich als een ‘prostituee’ had gedragen omdat ze zonder hijab in de aanwezigheid was van mannen die geen familie waren. Dit zette de toon voor wat komen ging.

De trieste realiteit is dat veel hoogopgeleide vrouwen Ayatollah Khomeyni verwelkomden in de revolutie van 1979, zich meestal niet bewust van wat ze aan de macht brachten. Toen het regime veranderde, werden de vrijheden die ze onder de Sjah genoten afgenomen; sommige onmiddellijk, andere geleidelijk.

De onderdrukking van vrouwen in Iran begint al op school met een uniform dat meisjes verplicht zich in het openbaar te bedekken. Haar, armen en benen moeten verborgen blijven. Meisjes kunnen niet met jongens studeren, ze kunnen niet met jongens over straat lopen, ze kunnen niet naar feestjes gaan, fietsen, op straat rennen, met hun vader zwemmen of in sportteams spelen. Vrouwen kunnen niet eens gaan kijken hoe de mannen spelen, zelfs niet bij grote toernooien die nationaal spannend zijn. Ze kunnen zich niet kleden zoals ze willen en kunnen niet vrij met elkaar omgaan. Ze kunnen zichzelf niet zijn.

Een vrouw kan niet over straat lopen met de handen van haar verloofde in de hand – vrouwen zijn geëxecuteerd voor dergelijke overtredingen. Een vrouw moet bewijzen dat de man met wie ze is eigenlijk haar man is om consequenties te vermijden.

Vrouwen wordt voortdurend expliciet en impliciet verteld dat hun stem waardeloos is en dat ze niet gezien mogen worden. De verplichte hijab wordt streng gehandhaafd met intimiderende en vaak gewelddadige straatpatrouilles die rondrijden in busjes en het gemunt hebben op vrouwen die zich niet aan de strikte kledingvoorschriften houden. Sommigen worden opgepakt en naar ‘correctiecentra’ gebracht waar ze deelnemen aan verplichte ‘lessen’ waarin ze leren hoe ze zich moeten kleden. In de loop der jaren zijn er gruwelijke verhalen boven water gekomen over wat er echt gebeurt in deze centra.

Vrouwen hebben recht op onderwijs, werk en zelfs stemrecht. Maar in alles spreekt het dichtstbijzijnde mannelijke familielid (voogd) voor hen en ‘dekt’ hen.

Een man kan om elke reden van zijn vrouw scheiden en het is de vader die de voogdij over de kinderen krijgt (met uitzondering van baby’s, waar de moeder ze kan opvoeden tot ze oud genoeg zijn om terug te gaan naar de vader). Een vrouw kan niet naar het buitenland reizen zonder toestemming van haar mannelijke familielid, en ze kan zeker haar kinderen niet meenemen naar het buitenland zonder toestemming van de vader.

Om ongehuwde meisjes onder de 18 jaar het land te laten verlaten, hebben ze de notariële toestemming van hun vader en wettelijke voogd nodig en zonder deze toestemming hebben ze niet eens het recht om een paspoort te krijgen, laat staan dat ze het land kunnen verlaten. Toestemming en begeleiding van de moeder heeft geen invloed op het vertrek van kinderen onder de 18 jaar uit het land. Hoewel dit formeel niet geldt voor 18-plussers, kunnen voogden nog steeds voorkomen dat ongehuwde meisjes boven de 18 het land verlaten.

Een vrouw die gescheiden is van haar man is als een ongetrouwd meisje, dus heeft ze toestemming nodig van haar voogd om het land te verlaten – zelfs als ze 40 jaar oud is. In feite zijn de reisbeperkingen voor een gescheiden vrouw gelijk aan die van een minderjarige. Getrouwde vrouwen hebben de toestemming van hun echtgenoot nodig om het land te verlaten (hoewel er enkele zeer moeilijk te verkrijgen uitzonderingen zijn).

Zelfs voor eenvoudige zaken als het huren van een appartement of het vinden van een baan loopt een vrouw gevaar zonder dat een man haar ‘dekt’. Ze zou een broer, vader of echtgenoot nemen om effectief te laten zien dat ‘deze vrouw van ons/mijn is’. Dit geeft haar een zekere mate van veiligheid. Anders is ze kwetsbaar voor avances van potentiële werkgevers of verhuurders die seksuele gunsten willen in ruil voor wat ze zoekt.

Een recent voorbeeld is een vrouw in onze kerk wiens man gevangen zat. Ze probeerde door het rechtssysteem te navigeren om zijn borgtocht toe te kennen. De rechter deed haar een voorstel en bood aan haar man alleen vrij te laten als ze seksuele handelingen zou verrichten voor de rechter zelf. Het meest verontrustende is dat als zijn daden aan het licht zouden komen, hij ongestraft zou blijven. In plaats daarvan zou de gedwongen vrouw de persoon zijn die in de problemen komt omdat ze “zichzelf prostitueert”.

De hartverscheurende realiteit is dat dit volledig genormaliseerd is; het is slechts een kleine glimp van het uitgebreide misbruik dat heeft plaatsgevonden.

Tegen deze achtergrond is het niet verrassend om te zien dat Iran wereldrecordhouder is op het gebied van huiselijk geweld tegen vrouwen (NCRI, oktober 2022). Volgens het onderzoekscentrum voor vrouwen en familie in Teheran krijgt 66% van de Iraanse vrouwen in hun leven te maken met huiselijk geweld. Vrouwen in Iran hebben alarmerend hoge percentages van verslaving, overdosis, depressie en zelfmoord.

Al zo lang wordt vrouwen in Iran verteld dat ze niet meer zijn dan waardeloze wegwerpartikelen. Helaas weten de meeste van deze vrouwen niet hoe waardevol ze zijn voor de Vader; niemand heeft ze dat ooit verteld. Jezus veranderde het verhaal voor vrouwen. Vrouwen in het tijdperk van het Nieuwe Testament hadden ook geen rechten, geen stem en geen waarde in de samenleving – ze waren slechts eigendom. De waarde en stem die Jezus aan de vrouwen in het Nieuwe Testament gaf, was zeer diepgaand. Jezus besteedde niet alleen tijd aan het luisteren naar deze vrouwen, door hen te dienen en volledig van hen te houden – hij koos er ook voor om zichzelf als eerste aan hen te openbaren na zijn opstanding – een uiterst opmerkelijk feit, gezien de contextuele nuance dat de getuigenis van een vrouw waardeloos was in een rechtbank in die tijd van de geschiedenis.

Op dezelfde manier ziet Jezus de vrouwen van Iran. Hij kent ze allemaal al van voor hun geboorte. Hij houdt van ze, zorgt voor ze, ziet hun waarde en waardeert ze als individuen. Wij als kerk in Iran zijn het voertuig waardoor Jezus deze vrouwen wil ontmoeten en transformeren. Hij wil hun harten doordringen en het Koninkrijk veranderen door hun krachtige getuigenissen.

Transform Iran is bevoorrecht met talloze vrouwen die leiding geven en dienen in een breed scala aan functies terwijl we samenwerken om Iran te bereiken voor Christus. Een belangrijk onderdeel hiervan is ons werk met Pearl of Persia. Je kunt daar hier meer over lezen.

Bid voor de vrouwen in Iran. Bid dat de boodschap van de Vader door hen gehoord en ontvangen zal worden. Bid voor veranderde levens. Werk samen met ons aan het herstel van de vrouwen van Iran tot alles wat de Vader voor hen bedoeld heeft.