De verwoestende realiteit van liefdeloze huwelijken voor vrouwen in Iran: Christian Post

door Lana Silk

Hier in het Westen kijken we momenteel uit naar Valentijnsdag – een romantische feestdag waarop koppels hun liefde kunnen vieren, compleet met vertederend sentiment zoals afspraakjes, chocolade, bloemen en cadeaus. Het is zeker een luxe vakantie in die zin dat we de ‘luxe’ hebben om gevoelens van genegenheid openlijk te uiten naar degenen die we verkiezen lief te hebben.

Ondertussen worden in Iran elke dag talloze jonge meisjes gedwongen tot liefdeloze huwelijken. Deze meisjes hebben geen idee hoe liefdes- en intimiteitshuwelijken eruit zien – een concept dat ver afstaat van hun cultuur.

Ik ben hier maar al te bekend mee; ik ben geboren in Iran.

Slavernij en misbruik in het huwelijk

Van kinds af aan worden Iraniërs beperkt in hoe ze liefde ervaren en uiten, meisjes worden gecontroleerd wat betreft hun uiterlijk en gedrag en vrouwen worden maar al te vaak onderworpen aan verschillende vormen van onderdrukking – waardoor Iraanse vrouwen voorbestemd en geconditioneerd zijn om hun hele leven te anticiperen op controle, slavernij en misbruik, terwijl deze ervaring tegelijkertijd wordt genormaliseerd.

• Iraanse meisjes en vrouwen hebben vrijwel geen rechten over hun lichaam, hun imago, hun stem of hun beslissingen; die rechten worden door hun vaders of echtgenoten in stand gehouden.
• Ongehuwde (en niet-verwante) mannen en vrouwen mogen in geen enkele hoedanigheid met elkaar gezien worden.
• Talloze vrouwen komen al op jonge leeftijd in de prostitutie terecht, wat vaak leidt tot drugsverslaving, verlies van identiteit en voortdurende cycli van netwerkmisbruik.
• Iraanse vrouwen hebben niet alleen de bescherming van een vader, broer of echtgenoot – ze blijven machteloos, hebben geen juridische status en kunnen zichzelf niet effectief vertegenwoordigen vanuit juridisch oogpunt.
• Iraanse moeders hebben geen rechten op hun kinderen; de kinderen ‘behoren toe’ aan hun vaders. Dus als een vrouw gaat scheiden, wordt ze gedwongen om zowel haar man als haar eigen kinderen te verlaten.

Tegen de tijd dat koppels in het huwelijk treden, zijn deze vrouwen al door zoveel van deze culturele hindernissen verslagen, dat het concept van een romantische uiting van liefde – zelfs in een huwelijk – uiterst beperkt of onwaarschijnlijk is.

De meeste Iraanse huwelijken zijn gearrangeerd – en bij een schokkend deel daarvan worden minderjarige meisjes uitgehuwelijkt. In Iran is de wettelijke huwelijksleeftijd 13 jaar voor meisjes en 15 jaar voor jongens, maar de schrijnende realiteit is dat deze leeftijden vaak veel lager liggen. Volgens Iran Wire zijn er in de afgelopen acht jaar meer dan 1 miljoen vrouwelijke kindhuwelijken – waaronder 13.500 jonger dan 13 jaar – gedocumenteerd, goed voor meer dan 20% van alle huwelijken in Iran.

Dit is ontzettend pijnlijk; denk eens aan al die machteloze kinderen die uitgehuwelijkt zijn aan oudere mannen, onderdrukt en misbruikt in huwelijken – zonder stem, zonder vrijheid en zonder enig recht op hun eigen lichaam.

Tijdelijke huwelijken

Naast de conventionele prostitutie bestaat er nog een gelegaliseerde vorm van misbruik: het tijdelijke huwelijk, in de Iraanse cultuur bekend als ‘Sighe’. Dit werkt als een onderdrukkende, onmenselijke maas in de wet: mannen mogen vrouwen of jonge meisjes naar religieuze leiders brengen om tijdelijke huwelijken te sluiten – van een uur tot een week – waarin deze mannen seksuele relaties met deze meisjes mogen hebben binnen de beperkte tijd van het huwelijk.

Tienerzwangerschap

Voor de vrouwen die getrouwd zijn in de meer traditionele Iraanse hoedanigheid, is hun lot niet veel beter – als ze al getrouwd zijn. Als deze meisjes uitgehuwelijkt worden, zal een aanzienlijk deel zwanger raken, wat resulteert in hoge percentages Iraanse tienerzwangerschappen – een groot verschil met het concept dat in eerste instantie in ons opkomt als we hier in het Westen aan ‘tienerzwangerschappen’ denken. Deze tienerzwangerschappen zijn eerder het gevolg van onderdrukkende, gedwongen huwelijken die vaak uitlopen op een scheiding.

Vandaag de dag zijn er massa’s van deze tieners, die waarschijnlijk gescheiden zullen worden nadat ze bevallen zijn, zonder mannelijke belangenbehartiging – wat hen dwingt om bestempeld te worden als non-entiteiten in Iran, die op straat leven, volledig berooid – wat betekent dat ze geen toekomst, geen kansen en geen wettelijke status hebben.

Terugvechten

Tot slot zien we nu de repercussies van de recente protesten in de vorm van overheidsinstanties die demonstranten officieel arresteren en executeren. Nog maar enkele maanden geleden waren we getuige van illegaal geweld op straat; nu zijn deze executies legaal.

We kunnen deze hartverscheurende realiteit niet negeren

Hoe kunnen wij in het Westen overwegen om deze enorme gemeenschap van toekomstloze kinderen te helpen?

Dit is een strijd voor hun vrijheid, voor hun stem om gehoord te worden en voor hun eigen leven – een enorme generatiestrijd, culturele en spirituele strijd. Laten we niet vergeten dat deze onschuldige meisjes worden geknecht, misbruikt, verwaarloosd en vermoord. We mogen hen absoluut niet vergeten; Jezus houdt van hen en vecht hartstochtelijk voor hen.

Jezus kwam om de gevangenen te bevrijden. En hier zien we het nu gebeuren; hoewel we nog maar getuige zijn van het begin van deze vrouwen die vechten voor hun vrijheid, wordt een terugkeer niet verwacht. Tot nu toe zijn er 139 dagen van strijd voorbij gegaan zonder dat deze moedige vrouwen tekenen van vermoeidheid of ontmoediging vertoonden; het lijkt er zelfs op dat ze nu gemotiveerder zijn dan ooit om door te zetten.

Ik vind het moeilijk om te geloven dat dit iets anders is dan Gods voorziening voor deze vrouwen. Hoewel velen van hen Jezus nog niet kennen, klamp ik me vast aan de hoop dat ze Zijn goedheid en liefde zullen leren kennen door deze moedige strijd voor hun leven en vrijheid. In deze strijd bid ik dat ze hun waarde in de Heer leren kennen; Hij is degene die hen een identiteit en een toekomst zal geven en hen uiteindelijk zal vullen met de liefde die ze nog moeten ervaren.

“Want ik weet welke plannen ik met u heb”, verklaart de Heer, “plannen om u voorspoed te schenken en niet om u kwaad te doen, plannen om u hoop en toekomst te geven”” (Jeremia 29:11).

Bid met me mee voor deze moedige zielen, vertel over hun onderdrukking, wees hun stem en vecht samen met hen. We zijn geroepen om op te komen voor de onderdrukten, de zwakken, de armen en de vaderlozen (Psalmen 82:3). Laten we vandaag de handen en voeten van Jezus zijn voor deze vrouwen.

Oorspronkelijk geplaatst op: The Christian Post.