‘Dood aan de dictator’: Iraniërs komen in opstand tegen heersende gevestigde orde en hopen op vervanging van het Iraanse regime: CBN Nieuws

Door George Thomas

Al tientallen jaren weerklinkt er één lied, “Dood aan Amerika”, door de straten, scholen en ether van Iran.

Achter de slogan schuilt een diep verhaal van angst, indoctrinatie en nu rebellie.

“Marg bar Āmrikā! Marg bar Āmrikā!

Het is een van de meest schokkende dingen die je in de moderne politiek kunt horen.

“Marg bar Āmrikā! Marg bar Āmrikā!”

“Dood aan Amerika.”

Het is niet zomaar een lied. Voor het Iraanse regime is het een missieverklaring.

De afgelopen 46 jaar hebben islamitische leiders hier deze slogan als een evangelie behandeld – iets dat in scholen wordt geroepen, op de staatstelevisie wordt uitgezonden en op bijeenkomsten wordt herhaald. Dag in, dag uit.

Elke ochtend gaan jonge studenten in rijen staan. In plaats van een gelofte of een lied zingen ze: “Dood aan Amerika. Dood aan Israël.”

Lana Silk herinnert zich die ochtenden maar al te goed.

“Als schoolkind moest ik elke dag voor de schooldag in de rij gaan staan op het schoolplein,” vertelde Lana Silk van Transform Iran aan CBN News. “En we keken … toe terwijl we ‘Dood aan Amerika’, ‘Dood aan Israël’ moesten roepen voordat de schooldag zou beginnen. Het was indoctrinatie.”

Ze groeide op in Teheran. Zelfs als jonge studente zei Silk dat het niet klopte.

Ik begreep het volledig en het veroorzaakte zo’n vreselijke spanning in mij. Ik herinner me dat ik mezelf probeerde te positioneren, weet je, we stonden op een rij als soldaten in een leger. Je zou het bijna zeggen. En ik herinner me dat ik mezelf zo probeerde te positioneren dat ik achter een ander meisje verborgen kon zitten, zodat ze niet konden zien of mijn lippen bewogen. Zelfs toen, als vijf-, zes-, zevenjarig meisje, wist ik dat het verkeerd was en het maakte me van streek.

Dat lied werd geboren tijdens een revolutie. In 1979 keerde Ayatollah Ruhollah Khomeini terug uit ballingschap en nam de macht over.

Hij wilde niet alleen Iran veranderen, hij wilde een wereldwijde islamitische beweging op gang brengen.

Hij zei ooit: “Wij aanbidden Iran niet. Wij aanbidden Allah. Laat dit land branden, laat het in rook opgaan, zolang de Islam uiteindelijk maar wint.”

“Dat klopt precies. Dat was zijn theologie,” vertelde Cliff May, voorzitter van de in Washington, D.C. gevestigde Foundation for Defense of Democracies, aan CBN News. “Dat patriottisme, liefde voor het land, is heidendom. Je moet van God houden, van Allah, niet van je land. Hij zag dat als een conflict. Je kon het niet allebei doen.”

May zegt dat dit niet alleen retoriek was. Het was een strategie met “Dood aan Amerika” in het middelpunt.

“Wat Khomeini wilde was de islamitische suprematie en macht in de wereld herstellen,” zei May. “En dat kon alleen als Amerika werd verslagen of op zijn minst verkleind. En dat is eigenlijk de basis voor ‘Dood aan Amerika’.”

Op 1 februari 1979, toen hij van Parijs naar Teheran vloog, vroeg Peter Jennings van ABC aan Khomeini hoe hij het vond om na 14 jaar ballingschap naar huis terug te keren.

“Hich. Hich,” antwoordde Khomeini.

Dat woord “Hich” betekent “niets” in het Perzisch.

“Ja, nog zo’n beroemd citaat, en ik denk dat zijn hele persoonlijkheid verondersteld werd deze onaantastbare, onbereikbare, voorbij je weet wel, basale menselijke emotie, religieuze zuiverheid te zijn,” zei Silk. “En dat was allemaal onderdeel van de act, toch? Dat, ja, ‘ik ben niet, ik draag (of) word niet gedragen door golven van emotie. Ik heb hier een grotere agenda.'”

We gaan nu 40 jaar verder en het lied is nog steeds niet verdwenen.

Nog maar twee jaar geleden zei de huidige Opperste Leider van Iran, Ayatollah Ali Khamenei, het volgende:

“De situatie tussen Amerika en Iran is als volgt: Wanneer jullie scanderen, “Dood aan Amerika!” Het is niet alleen een slogan, het is beleid,” zei Khamenei.

De Iraanse leiders noemen de VS nog steeds de “Grote Satan” en Israël de “Kleine Satan”.

Maar de laatste tijd scanderen de mensen op straat in Iran iets heel anders.

“Dood aan de dictator. Dood aan de dictator.”

De 2022 protesten na de dood van Mahsa Amini, een 22-jarige die werd gearresteerd omdat ze haar hijab niet goed zou hebben gedragen, hebben iets groots ontketend.

Het gezang was niet tegen Amerika. Ze waren tegen de eigen leiders van Iran.

De in Iran geboren Mike Ansari werkt voor Heart 4 Iran.

“De jongere Iraniërs, vooral degenen die actief zijn in de recente protesten, de ‘Vrouwen, Leven, Vrijheid’, de gezangen voelen vals,” zei Ansari. “Ze vervangen de slogan door ‘Dood aan de dictator’ of ‘Onze vijand is hier in ons land’.”

Na de laatste aanvallen van Israël en de VS vragen veel mensen in Iran zich volgens Silk stilletjes af: zou dit het zijn? Zou dit eindelijk tot echte verandering kunnen leiden?

Velen geloven dat het regime nu zwakker is dan ooit in zijn 46-jarige bewind – meer geïsoleerd, meer gewantrouwd en meer uit de pas met zijn eigen volk.

“Wat de mensen associëren met deze gezangen en dit soort regels is lijden,” betoogde Silk. “En je kunt ze niet meer voor de gek houden. Er was een tijd dat ze erin trapten als een religieuze inspanning, een hoge standaard. Maar de vruchten hiervan zijn zo pijnlijk geweest dat ze er nu tegen zijn.”

Oorspronkelijk gepubliceerd op: CBN News