De islamitische regering van Iran – een overzicht

In januari 1979 slaagde de Iraanse islamitische revolutie onder leiding van de verbannen spirituele leider Ayatollah Ruhollah Khomeini erin een einde te maken aan het 37-jarige bewind van sjah Reza Pahlavi. Op 1 april 1979 stemde Iran per nationaal referendum om een Islamitische Republiek te worden en een theocratische grondwet goed te keuren waarbij Ayatollah Khomeini in december 1979 de hoogste leider (Vali Faqih) van de sjiitische islam werd. In december 1982 koos de Islamitische clerus een Vergadering van Experts om een opvolger voor de Opperste Leider aan te wijzen; eind 1985 koos de Vergadering Ayatollah Ali Montazeri als Khomeini’s opvolger. Montazeri was niet blij met de aanwijzing van de Assemblee en nam in maart 1989 ontslag. Na de plotse dood van Ayatollah Khomeini in juni 1989 verhief de Vergadering van Experts de toenmalige president Seyyed Ali Khamenei tot de status van marja (Grote Ayatollah) en erkende hem als de volgende Opperste Leider. De Opperste Leider heeft het hoogste gezag in de Islamitische Republiek, maar het bestuur blijft in handen van de president.

Het recht om te kiezen. In Iran mogen alle 15-plussers stemmen, ook vrouwen. De mensen in Iran hebben een uitgesproken mening over wie hen moet leiden en gebruiken hun stem wanneer ze kunnen, vooral als dat betekent dat ze positieve veranderingen in het systeem kunnen aanbrengen. De verkiezingen van 1997 kenden een recordopkomst van 80%, omdat de hoop groot was dat ze een kandidaat zouden kunnen kiezen van wie ze dachten dat hij een einde zou kunnen maken aan de dictatuur of op zijn minst een diepe kloof zou kunnen veroorzaken in het bestuur van het land en de greep van de dictator op het systeem zou kunnen verzwakken. Helaas mocht dat niet zo zijn. Hoe dan ook, het recht van het volk om te kiezen wordt steeds meer gecontroleerd en de verkiezingen van 2021 braken records van de laagste opkomst in de Iraanse verkiezingsgeschiedenis (ongeveer 49%). Dit kwam doordat de Raad van Bewakers massale diskwalificaties van populaire kandidaten goedkeurde, waardoor het volk geen levensvatbare keuze had. Naast de lage opkomst ‘proteststemde’ nog eens 13% door blanco, ongeldige en verloren stemmen in te dienen. Dit ondanks een verklaring van de Opperste Leider die proteststemmen verbiedt (haraam). Tijdens deze verkiezingen werden 42 journalisten opgeroepen of bedreigd omdat ze niet door de overheid goedgekeurde pers over kandidaten hadden geschreven (Reporters Without Borders).

De Voorzitter. De president is de op één na hoogste ambtenaar in het land. Hij kan niet meer dan twee opeenvolgende termijnen van vier jaar dienen. Hij is gekozen door het volk. Presidentskandidaten worden doorgelicht door de Raad van Hoeders. In de afgelopen jaren is het aantal kandidaten dat door de Raad van Hoeders is verboden of gediskwalificeerd duidelijk toegenomen – dit maakt het vrijwel onmogelijk voor echte hervormers om zich verkiesbaar te stellen en heeft geleid tot veel proteststemmen.

De president heeft het recht om de leden van zijn kabinet (de Raad van Ministers) te kiezen, maar zijn keuzes moeten worden goedgekeurd door het parlement (Majlis), dat in veel gevallen door presidenten voorgestelde kandidaten heeft afgewezen.

De machtsstructuur van Iran is niet rechtlijnig en er zijn veel beperkingen aan wat de president kan doen zonder steun van de religieuze organen en zeker zonder goedkeuring van de nummer één meest machtige figuur in Iran, de Opperste Leider. Zie onderstaande figuur voor de relatie tussen alle verschillende spelers.

De Opperste Leider (Vali Faqih) – niet de president – controleert de strijdkrachten en de veiligheids- en inlichtingenoperaties van Iran, evenals het buitenlands beleid. De Opperste Leider benoemt ook het hoofd van de rechterlijke macht, zes leden van de machtige Raad van Wachters en de bevelhebbers van alle Iraanse strijdkrachten. Hij benoemt ook de leiders van het vrijdaggebed (prestigieuze en invloedrijke posities) en het hoofd van radio en tv (controle over de media). Hij heeft ook het laatste woord over de verkiezing van de president. Hij kiest de geestelijken in de Vergadering van Experts.

Parlement. Het Iraanse parlement (Majlis) bestaat uit ongeveer 290 leden, allemaal gekozen door het publiek voor een termijn van vier jaar. De Majlis heeft de macht om wetten in te voeren en aan te nemen, maar al hun wetsvoorstellen moeten worden goedgekeurd door de Raad van Bewakers. De Majlis kan ook ministers of de president dagvaarden en afzetten.

Raad van Bewakers. Het meest invloedrijke orgaan in Iran is de Raad van Hoeders, die bestaat uit zes theologen die zijn benoemd door de Opperste Leider en zes juristen die zijn benoemd door de rechterlijke macht en goedgekeurd door het parlement. De leden worden gekozen voor een termijn van zes jaar, maar dit gebeurt gefaseerd, wat betekent dat de helft van de leden elke drie jaar wisselt. De raad heeft de bevoegdheid om alle wetsvoorstellen van het parlement goed te keuren of te verwerpen. Ze hebben ook de macht om iedereen goed of af te keuren die zich verkiesbaar stelt voor het parlement, het presidentschap en de Vergadering van Experts.

Vergadering van deskundigen. Het gekozen orgaan genaamd de Vergadering van Experts benoemt de Opperste Leiders en houdt toezicht op zijn activiteiten. Als ze vinden dat hij zijn taken niet kan vervullen, kunnen ze hem uit zijn functie ontheffen. De leden van dit orgaan hebben een ambtstermijn van acht jaar. Ondanks alle bevoegdheden om de opperste leider en de geregisseerde organisatie onder hem te controleren, in twijfel te trekken en te verwijderen, heeft de Assemblee grotendeels gediend als een rubberstempelorganisatie die nooit serieus vraagtekens heeft gezet bij de daden van een van de twee opperste leiders die Iran sinds de revolutie van 1979 hebben geleid. Dit is vooral schrijnend omdat de Assemblee door het volk is gekozen en de belangen van het volk zou moeten vertegenwoordigen.

Dan blijven er nog drie machtige organen over: de strijdkrachten, de rechterlijke macht en de Expeditieraad.

De strijdkrachten bestaan uit de Revolutionaire Garde (Sepāh) en de reguliere strijdkrachten. De Opperste Leider benoemt hier alle leidende figuren. De Revolutionaire Garde werd opgericht na de islamitische revolutie van 1979 en is machtig aanwezig in alle Iraanse instellingen. Ze controleert de paramilitaire vrijwillige Basij Verzetsmacht met afdelingen in elke stad. In 2002 meldde de Iraanse pers dat de Basij tussen de 5-7 miljoen leden had, maar in 2009 beweerde IRGC-hulpchef Masoud Mousavi dat er 11,2 miljoen Basij waren. Westerse analisten schatten het aantal echter dichter bij 1 miljoen actieve leden, met waarschijnlijk enkele miljoenen reserves. De Basij treedt onder andere hard op tegen afwijkende meningen.

De IRG heeft zich ontwikkeld tot een miljardenbedrijf dat een aanzienlijk belang heeft in de Iraanse economie en via een reeks dochterondernemingen en trusts ongeveer een derde van de Iraanse economie controleert. De ingenieursafdeling van de Garde, Khatam-ol-Anbia (GHORB), heeft verschillende miljardencontracten in de wacht gesleept, waaronder de exploitatie van de nieuwe internationale luchthaven Imam Khomeini in Teheran.

Rechterlijke macht. De Iraanse rechterlijke macht is niet onafhankelijk van politieke invloed en hun rol is het handhaven en bepalen van het juridisch beleid. Zij benoemen ook de zes lekenleden van de machtige Raad van Hoeders. Het hoofd van de rechterlijke macht wordt benoemd door de Opperste Leider.

Tot slot is de Expediency Discernment Council een adviesorgaan voor de Opperste Leider. De raad behandelt ook geschillen tussen het parlement en de Raad van Hoeders. De leden worden benoemd door de Opperste Leider