Brieven uit Iran

We vroegen drie van onze huiskerkleiders in Iran om ons bij te praten over het leven in Iran vandaag de dag. Ze lieten ingesproken briefjes achter om hun ervaringen te delen. Voor hun veiligheid kunnen we het geluid van hun stemmen niet delen. Hun namen zijn voor hun veiligheid veranderd. De geschreven vertalingen hieronder kunnen de pijn en angst in hun stemmen niet goed weergeven. Dit is wat ze te zeggen hadden:

Iran vandaag: De eigenwaarde is kwetsbaar; waardigheid is verloren; er is geen vreugde

Bericht van Dina:

De meeste mensen zijn depressief. Dit is niet overdreven.
De mogelijkheid om geld te verdienen en een leven voor jezelf op te bouwen is weg.

Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat zijn mensen aan het rennen, maar ze komen nergens.

Armoede is groot. Het is overal en groeit voortdurend.
Mensen hebben honger en zijn machteloos om hun omstandigheden te veranderen.
De prostitutie is alarmerend hoog.
De hele maatschappij overleeft op uiterlijke schijn.
Echte waarde en waarde is kwetsbaar. Waardigheid is verloren.
De vrouwen hebben geen identiteit. Ze zijn allemaal hetzelfde kapotte uiterlijk geworden.
Maar van binnen zijn ze leeg.
Je kijkt naar de vrouwen en ze zien er niet normaal meer uit.
Degenen die het zich kunnen veroorloven hebben zoveel plastische chirurgie ondergaan dat het verschrikkelijk is om te zien – ze zien er allemaal hetzelfde uit.

Er is geen vreugde.

Alle innerlijke moraliteit lijkt verloren te zijn gegaan in een poging om het trauma te overleven waarmee zo velen zijn geconfronteerd.
Nu ze hun mentale welzijn niet kunnen beïnvloeden, streven ze uiterlijke schoonheid na om de leegte binnenin te maskeren. Het is de enige manier waarop ze de pijn kunnen verdoven.
Economisch gezien is de situatie nijpend. Erger dan het ooit is geweest.
Op een klein deel van de rijken aan de top na, worstelt de rest van ons elke dag met overweldigende moeilijkheden.
Niemand heeft vrede.
Nu de armoede zo erg is, zien we dat diefstal enorm is toegenomen.
Mensen hebben honger en kunnen geen manier vinden om zichzelf te voeden, dus in wanhoop wenden ze zich tot de misdaad.
Helaas hebben we al deze pijn in Iran.
De situatie is zo slecht.

Iran vandaag: Jongeren in verslaving, depressie en prostitutie

Bericht van Baran:

Ik zou zeggen dat de top drie problemen armoede, verslaving en werkloosheid zijn.

Armoede en de gevolgen ervan in het Iran van vandaag

Armoede keert mensen tegen elkaar. Je hebt wel eens gehoord van ‘leven onder de armoedegrens’. Maar ik zeg je vandaag dat we de diepte hebben bereikt van ‘onder de tegenspoedlijn’ . Het is verschrikkelijk. Deze extreme armoede leidt tot criminaliteit en echt gevaar voor mensen. Onlangs nog hoorde ik van verschillende gewelddadige overvallen waarbij ze huizen binnendrongen en levens verwoestten en het weinige dat mensen hadden meenamen.

Verslaving valt huizen aan in Iran vandaag

Om al deze pijn te verdoven, gaan mensen aan de drugs en worden ze high om hun problemen te vergeten, al is het maar voor even. Ze hebben alle hoop verloren. Verslaving heeft huizen overvallen en is vooral onder jongeren toegenomen.

Werkloosheid en hopeloosheid

De mensen worden geconfronteerd met een overweldigende werkloosheid en een verwoestende luiheid. Onze jongeren hebben niets te doen met hun tijd. Er zijn geen vreugdevolle bezigheden voor hen. Geen carrièrevooruitzichten. Geen zinvol sociaal leven. Ze kunnen niet in hun eigen levensonderhoud voorzien of een leven voor zichzelf opbouwen. Het leidt tot hopeloosheid, het niet nastreven van een huwelijk en gezin zonder middelen om beide te onderhouden.

Talloze anderen zijn hun baan kwijtgeraakt. De weinige mogelijkheden die er zijn, worden kleiner. Bedrijven hebben het moeilijk en krimpen in. Omkoping en corruptie nemen toe.

En… en… en…

Steeds meer mensen gaan de prostitutie in

Dit alles heeft geleid tot een duidelijke toename van prostitutie, vooral onder jonge vrouwen en zelfs in gezinnen waar je het het minst zou verwachten.

Onze meisjes, onze jongere generatie, gaan verloren aan de prostitutie.

Mensen hebben moeite om de stijgende kosten van huisvesting bij te houden en raken berooid. Dus maken ze keuzes die hen op de lange termijn zullen schaden, allemaal uit wanhoop om te overleven.

Werkende kinderen vechten om te overleven

Het aantal werkende kinderen is toegenomen. Kleine kinderen die onderwijs zouden moeten krijgen, staan in plaats daarvan op straat bloemen te verkopen, autoruiten te wassen, schoenen te poetsen…

90% van de Iraanse mannen is depressief

Depressie onder onze mannen is zo ongelooflijk hoog dat veel van onze deskundigen zeggen dat waarschijnlijk meer dan 90% van onze mannen gebonden is aan een diepe en verborgen depressie en velen weten het zelf niet eens.

Het is slecht. Heel slecht.

Iran heeft een wonder nodig.

Mensen vragen ons of God zich van Iran heeft afgekeerd. “Waar is die God?” vragen ze ons. Ze verliezen hun geloof. We moedigen hen altijd aan dat Hij er nog steeds is en dat Hij luistert naar al onze stemmen, naar al onze noodkreten.

Maar de strijd is echt. Het treft onze jongeren het meest. Ze gaan een hopeloze toekomst tegemoet en nemen extreme maatregelen om dit alles te begrijpen.

“Kom tot mij, allen die vermoeid en belast zijn, en ik zal u rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en je zult rust vinden voor je zielen. Want mijn juk is gemakkelijk en mijn last is licht.” Matteüs 11:28-30

Iran vandaag: Geestelijke gezondheid op een historisch dieptepunt

Bericht van Shahla:

Je hebt me gevraagd om je te vertellen welke problemen we vandaag de dag in Iran hebben.

Ik kan alleen maar zeggen: welke problemen hebben we NIET in Iran?

Het maakt niet uit wie je bent. De economische situatie is zo ernstig dat iedereen in het hele land er last van heeft. Wanneer we gezinnen en stellen begeleiden, zien we vaak dat financiële problemen aan de basis liggen van hun problemen.

Geestelijke gezondheid is op een historisch dieptepunt. Die vreugde die we eerst hadden is er niet meer.

Er zijn geen fundamentele sociale vrijheden. Mensen trouwen niet meer. Ze hebben alle hoop op een toekomst verloren. Degenen die wel trouwen, merken dat hun huwelijk geen stand houdt.

Het leven en de omstandigheden zijn echt veranderd voor onze jongens en meisjes. Mensen staan in de zelfbehoudmodus. Er is een hopeloze strijd.