Tot geloof gekomen Iraniërs vinden het moeilijk om hun geloof te verbergen: cvandaag

by Mariëtte Oosterhoff

‘Niemand mag deze week het gebouw verlaten.’ Het is de eerste morgen van de Iraanse vrouwenconferentie van Transform Iran. De huishoudregels worden doorgenomen en ik moet wel even slikken bij deze opmerking. We zijn ergens in het Midden-Oosten. Later hoor ik dat er vaak spionnen van de Iraanse regering aanwezig zijn bij diensten en conferenties of rondlopen in de omgeving. Ze houden de Iraniërs in de gaten. Het is verdacht als er veel buitenlanders in- en uitlopen. Ook de gevluchte Iraniërs die aanwezig zijn kunnen gevaar lopen. Een paar jaar geleden gingen twee bezoekers rechtstreeks de gevangenis in bij thuiskomst in Iran.

Ik ben deze week op een vrouwenconferentie van Transform Iran om het werk dat zij doen beter te leren begrijpen. Elke maand schrijf ik hun nieuwsbrief. De verhalen over de snelgroeiende Iraanse kerk zijn bij mij bekend, maar toch ben ik benieuwd naar de persoonlijke verhalen. Hoe zijn deze vrouwen met een moslimachtergrond tot geloof gekomen en hoe gaat het nu met ze?

Onderwijzeres in Iran
De eerste vrouw die ik spreek tussen de sprekers door is Elena. Zij is lerares op een basisschool. Ze verloor haar vader op haar zeventiende. Ze miste hem enorm en schreef haar verdriet uit in haar dagboek waar ze elke stukje begon met de aanhef ‘aan mijn lieve vader in de hemel’. Toen ze op een dag haar vader erg miste kwam haar zwager langs. Zijn hele uitstraling was veranderd. Ze vroeg hem ernaar en hij zei tegen haar: ‘Ik heb de ware God gevonden.’ Elena zag de vrede bij haar zwager en wilde dat ook. Haar zwager vroeg: ‘Wil jij een vader in je leven ervaren?’.

Elena was een toegewijd moslim. Ze bad drie keer per dag, vastte en las de Koran. Ze antwoordde haar zwager: ‘De God waar jij over praat, die wil ik leren kennen.’ De broer nodigde Elena en haar man uit bij een christenvriend thuis. Elena kreeg een Bijbel en het eerste wat ze las was Psalm 139. Elena vertelde hoe God tot haar sprak in een droom. Ze kwam tot geloof. Toen haar moeder ontdekte dat ze alle schilderijen met Koranverzen en gebedstapijten uit haar huis heeft verwijderd, schold ze Elena uit voor godslasteraar en een tijd lang verbood ze Elena in haar huis te komen. Ook haar baas valt het op hoe kalm en liefdevol ze omgaat met haar klas. Ze bidt voor haar klas. Als Elena de kans krijgt vertelt ze de kinderen over de profeet Jezus (zoals zij hem kennen). En over de betekenis van het kruis. Elena is op de vorige conferentie gedoopt.

Elke dag hijab dragen is moeilijk
Het leven is zwaar in Iran. Elke dag een hijab dragen is heel moeilijk, vertelt Elena. Het maakt dat je je erg minderwaardig voelt, als een tweederangsburger. Ze heeft niet meegedaan met de demonstraties omdat haar baan als onderwijzeres (die ze als een roeping ervaart) niet wil riskeren. Op mijn vraag of er iets verandert in Iran glimlacht ze en zegt: ‘Jazeker, ik krijg nu ouders in de klas die mij nadrukkelijk vragen geen onderwijs te geven uit de Koran of over islam.’

Hoe vinden deze Iraanse moslimvrouwen dan informatie over God?
Ik hoor verhalen van een Bijbel die in een bus wordt achtergelaten. Een christelijke buurvrouw die haar hart openstelt voor haar moslimbuurvrouw en de kans krijgt haar over Jezus te vertellen. God spreekt door de vrouwen via dromen en visioenen. Ik heb pagina’s volg getypt met de visioenen die de vrouwen kregen van God. De meesten kwamen daarna tot geloof. Iraniërs vinden online veel informatie over de Bijbel. Ze vinden de website, apps, programma’s en online kerk van Transform Iran. Tot geloof gekomen Iraniërs vinden het moeilijk om hun geloof te verbergen. Vaak is het te zien aan hun uitstraling (ze stralen!) en de vrede die ze hebben gevonden.

Sanaz’ zwager vond een Bijbel in de bus en gaf het aan haar. Drie jaar lang bestudeerde ze het christendom. Ze was een moslim, ze vastte, bad drie keer per dag, las de Koran én de Bijbel. Parisa was een succesvolle psyhotherapeut. Toen ze verhuisde en problemen met haar broer kreeg, was haar buurvrouw er voor haar. De buurvrouw gaf haar een Bijbel en elke dag las ze tien hoofdstukken uit de Bijbel. Totdat God zo krachtig tot haar sprak in een droom dat ze niet anders kon dan tot geloof komen.

Simins dochter luisterde via oordopjes naar gospelmuziek. Simin ontdekte het en werd nieuwsgierig. Haar dochter gaf ook gospelmuziek om naar te luisteren in de auto en samen gingen ze naar een huis waar andere christenen waren. Simin kreeg antwoord op al haar vragen. Alle vrouwen die ik sprak kregen visioenen en dromen van God.

Zelfbeeld van veel Iraanse vrouwen aan diggelen
‘Ook al gaan ze helemaal voor Jezus, toch zijn er nog veel dingen die we ze moeten leren’, vertelt Dana mij. Door misbruik, geweld en onderdrukking ligt vaak hun zelfbeeld aan diggelen, en is het is onze taak om dat weer stap voor stap op te bouwen.

Ik spreek met Dana, zij is counselor en spreekt op de conferentie. En ook al delen we een kamer, ik zie haar niet veel. Ze neemt voor alle vrouwen even tijd voor een persoonlijk gesprek. Elke vrouw die tot geloof gekomen is en online contact opneemt met bijvoorbeeld de onlinekerk van Transform Iran kan één-op-één counseling krijgen. Dana vertelt me dat veel Iraanse vrouwen een ontzettend laag zelfbeeld hebben en zichzelf haten. Vrouwen in Iran zijn minder waard dan mannen en worden vaak gezien als gebruiksvoorwerp. Veel meisjes zijn seksueel misbruikt in hun kindertijd. Vrouwen die niet direct doen wat hun man vraagt worden geslagen.

Bijgeloof en leugens
Dana doet de cursus ‘Vrijheid in Christus’ met deze vrouwen. Dana legt uit: dat wat je belangrijk vindt heeft je gevormd. En ook al gaan ze helemaal voor Christus toch moeten ze nog veel leren over bijgeloof (koffielezen, kwaad oog etc.). Als moslim denken ze dat ze zwaar worden gestraft bij een leugen, dat God niet van ze houdt etc. Al deze leugens moeten worden ingeruild voor Gods waarheid.

Turkije is Open Iran
Ik ontmoet tijdens de conferentie ook veel vrouwen die nu in een ander land leven als balling. Ze vluchtten soms voor een gewelddadige echtgenoot of broer en meestal voor de regering die dreigde hen in de gevangenis te zetten. Ik spreek met Andre, coördinator van de Iraanse kerk in Turkije. Zelf is hij Armeniër, maar toen hij en zijn vrouw als leden van de Armeense Protestantse kerk in Iran evangeliseerden onder moslims moesten ze uiteindelijk het land verlaten om een gevangenisstraf te voorkomen.

Andre vertelt dat er jaarlijks ruim drie miljoen Iraniërs Turkije bezoeken voor zaken of als toerist. De Iraanse kerk in Turkije gebruikt die kans en evangeliseert op straat in Turkije onder toeristen. Hij laat mij een mok zien met daarop een QR-code naar de app van Transform Iran. ‘Elke Iraniër die naar Turkije reist wordt gewaarschuwd geen Bijbel aan te nemen. Met deze mok kunnen we ze alsnog wijzen op het Evangelie. Twee jaar geleden zijn er twee echtparen teruggegaan naar Iran om daar mensen uit te nodigen en over Jezus te praten. Dankzij hen konden we vorig jaar 143 mensen dopen.’

Over de gevluchte Iraniërs vertelt hij: ‘De meeste Iraniërs die christen zijn en aankomen in Turkije zijn depressief. We helpen ze, counselen met ze. En wanneer ze er klaar voor zijn rusten we ze toe als evangelist. Turkije is voor de meeste gevluchte Iraniërs een doorgangsland. Maar niet voor Andre en zijn vrouw. ‘We hadden allang in Amerika kunnen wonen, maar we blijven in Turkije. Want we willen dicht bij ons land blijven. Als de deuren opengaan gaan we terug. We bereiden ons daarop voor. Een getransformeerd Iran is de visie van Andre en vele Iraanse christenen.

Originally posted on: cvandaag.